زباحال سیدالشهدا علیه‌السلام در خروج از مدینه
ای علـمـدار سپه در دلِ شب بار ببـند محـمـل پـردگـيان دوز ز اغـيـار بـبند همۀ اهل حرم را به حرم كن احضار كودكان را به محبت دلِ شب كن بيدار اين خـداحافـظی آخر ما با زهـراست بعدازاين وعدۀ ما با همگان كرب وبلاست خواهر انگار همين جاست طواف من وتو قبر گم گشتۀ زهراست مطاف من و تو مـادرا می بـرم از كوچه پـريـشانی را می بـرم هـمره خود اينهـمه قربـانی را مـشكـل قـافـلـه را وابـگـذاريـد به مـن گـريـۀ دخــتـركـم را بـسـپـاريد به من اي سپهدار، سپه را كمك از امشب كن با عـلـی اكـبـر من هـمرهیِ زينب كن از همين اول راه آب بنـوشان به همه زيـنـبم جـامۀ بـسـيار بـپـوشان به همه هـمۀ لشگـرعـشق است غلامت زينب زانـوی اكـبـر لـيلاست ركـابت زينب بعد از اين كاش كه بی يار نگردی خواهر كاش بی قـافـله سالار نگـردی خـواهر |